နအဖ၏ အမ်ိဳးသားညီလာခံမွ ထြက္လာေသာ အေျခခံ ဥပေဒကို ကန္႔ကြက္ရေသာ အေၾကာင္းအရင္း .. အပိုင္း(၁)

အပိုင္း(၁)

အေျခခံမူ (၁၀၄) ခ်က္၏ ေနာက္ခံ သမိုင္းအက်ဥ္း

(၁၉၉၂) ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ(၂) ရက္ေန႔စြဲျဖင့္ အမ်ိဳးသားညီလာခံ က်င္းပေရး ေကာ္မရွင္ကို ဖြဲ႔စည္းေၾကာင္း အမိန္႔အမွတ္ (၁၃/၉၂) အရ ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါသည္။

အမ်ိဳးသားညီလာခံတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္ ဖြဲ႔သည္းပံု အေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲေရးအတြက္ အေျခခံမူမ်ားခ်မွတ္ႏိုင္ရန္ ေဆြးေႏြးၫွိႏိႈင္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ၿပီး ဦးတည္ခ်က္ (၆) ရပ္ကို လမ္းညႊန္ခဲ့သည္။ ၄င္းတို႔မွာ

(၁) ျပည္ေထာင္စု မၿပိဳကြဲေရး
(၂) တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္မႈ မၿပိဳကြဲေရး
(၃) အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာ တည္တံ ခိုင္ၿမဲေရး
(၄) စစ္မွန္ေသာ ပါတီစံု ဒီမိုကေရစီစနစ္ ထြန္းကားေရး
(၅) ႏိုင္ငံေတာ္၌တရားမွ်တျခင္း၊ လြတ္လပ္ျခင္းႏွင့္ ညီမွ်ျခင္းတည္းဟူေသာ ေလာကပါလတရားမ်ား ပိုမိုထြန္းကားေရး
(၆) အနာဂတ္ႏိုင္ငံေတာ္၏ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈ အခန္းက႑တြင္ တပ္မေတာ္က ပါ၀င္ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ေရး
တို႔ ျဖစ္ပါသည္။

အမ်ိဳးသားညီလာခံ၏ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ားသည္ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေနပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ အခ်က္ကို ေအာက္တြင္ ဆက္လက္ ဖတ္ၾကည့္ပါ။

ညီလာခံကိုယ္စားလွယ္မ်ားကို အစုအဖြဲ႔ (၈) ဖြဲ႔ တို႔ျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားၿပီး၊၄င္းတို႔အေပၚတြင္ (၅) ဦးစီ ပါ၀င္ေသာ အလွည့္က် သဘာပတိအဖြဲ႔က ဦးေဆာင္သည္။ ၄င္းတို႔မွာ

(၁) ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ေရြးခ်ယ္ခံထားရေသာ ကိုယ္စားလွယ္ အစုအဖြဲ႔၊
(၂) တိုင္းရင္းသာလူမ်ိဳး ကိုယ္စားလွယ္ အစုအဖြဲ႔၊
(၃) ေတာင္သူလယ္သမား ကိုယ္စားလွယ္ အစုအဖြဲ႔၊
(၄) အလုပ္သမား ကိုယ္စားလွယ္ အစုအဖြဲ႔၊
(၅) အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္ ကိုယ္စားလွယ္ အစုအဖြဲ႔၊
(၆) ႏိုင္ငံ့၀န္ထမ္း ကိုယ္စားလွယ္ အစုအဖြဲ႔၊
(၇) ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားမွ ကိုယ္စားလွယ္ အစုအဖြဲ႔၊
(၈) အျခား ဖိတ္ၾကားသင့္သည့္ ပုဂိၢဳလ္မ်ား အစုအဖြဲ႔ ဟူ၍ ဖြဲ႔စည္းထားပါသည္။

အထက္ပါ အစု အဖြ႔ဲ (၈) ခု အနက္ (၁) ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ေရြးခ်ယ္ခံထားရေသာ ကိုယ္စားလွယ္ အစုအဖြဲ႔ႏွင့္ (၇) ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားမွ ကိုယ္စားလွယ္ အစုအဖြဲ႔ သာလွ်င္ ဒီမိုကေရစီနည္းက်က် လူထု ေရြးခ်ယ္ထားေသာ ကိုယ္စားလွယ္အစစ္အမွန္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ၄င္း (၂) ဖြဲ႔ကို ဟန္ျပေလာက္သာထားၿပီး က်န္(၆) ဖြဲ႔ကို ဦးစားေပးထားသည္မွာအေျခခံအားျဖင့္ လံုး၀ မွားယြင္းေနပါသည္။

က်န္ (၆) ဖြဲ႔မွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ဆိုသည့္ ပုဂိၢဳလ္မ်ားမွာ ေအာက္အေျခခံ အဖြဲ႔ အစည္းမ်ားမွ စနစ္တက် ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ထားျခင္း မဟုတ္ဘဲ အာဏာပိုင္တို႔ ေခါင္းေခါက္ ေရြးခ်ယ္ထားျခင္း ျဖစ္ရာ ျပည္သူ႔ အသံ ျဖစ္မလာဘဲ အာဏာပိုင္တို႔၏ အသံသာ ျဖစ္လာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

အစုအဖြဲ႔မ်ားတြင္ အာဏာပိုင္မ်ား၏ ဒလန္မ်ား လႊမ္းမိုးထားသည္။ ထိုဒလန္မ်ားမွ တဆင့္ အာဏာပိုင္တို႔၏ အလိုက် စာတမ္းမ်ားကိုသာ ထုတ္လုပ္လာသည္ကို ထင္ရွားစြာျမင္ေတြ႔ ေနရပါသည္။လူထုကိုယ္စားလွယ္အစုအဖြဲ႔မွ အႀကံျပဳတင္ျပခ်က္မ်ားသည္ ညီလာခံအတြက္ ခ်မွတ္ထားေသာ လမ္းညႊန္ခ်က္ (၆) ခုႏွင့္ ကြဲလြဲမူရွိေနသည္ကို ေတြ႔ရွိရသည္။ ထိုကြဲလြဲေနသည္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ အလွည့္က် သဘာပတိ အဖြဲ႔ႏွင့္ အမ်ိဳးသားညီလာခံ က်င္းပေရး လုပ္ငန္းေကာ္မရွင္က ပယ္ခ်ႏိုင္ခြင့္ရွိရာ ညီလာခံတြင္ လူထု ကိုယ္စားလွယ္ အစစ္အမွန္မ်ား၏ အခန္းက႑သည္ ဟန္ျပေလာက္သာရွိေၾကာင္း ထင္ရွားပါသည္။

(NLD) ပါတီႏွင့္ တိုင္းရင္းသား ပါတီမ်ား၏ တင္ျပခ်က္စာတမ္းမ်ားသည္ ဦးတည္ခ်က္ (၆) ခ်က္ႏွင့္ ေသြဖည္ေသာေၾကာင့္ မွတ္တမ္းအဆင့္သာ ထားရွိခဲ့ၿပီး အာဏာပိုင္မ်ား၏ ဒလန္မ်ား တင္ျပခ်က္မ်ားကိုသာ အတည္ျပဳခဲ့ေလသည္။ ထိုသို႔ေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ (NLD) ပါတီသည္ အမ်ိဳးသား ညီလာခံမွ ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာခဲ့သည္။ က်န္ေရြးခ်ယ္ခံ တိုင္းရင္းသား ပါတီမ်ားမွာ နားေထာင္ရံု သက္သက္ျဖင့္သာ ခန္းမထဲ၌ က်န္ခဲ့သည္။

(NLD) ထြက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ဆိုသလို ႀကံခိုင္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး အသင္းကို အသံုးခ်၍ ေဘာလံုးကြင္းမ်ား အတြင္း၌ အမ်ိဳးသားညီလာခံကို ဆက္လက္ ေထာက္ခံေၾကာင္းႏွင့္ ဒလန္မ်ားတင္သြင္းခဲ့ေသာ အေျခခံမူ (၁၀၄) ခ်က္ကို တရား၀င္ခ်ျပ ေၾကျငာခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္ အမ်ိဳးသား ညီလာခံသည္ (၁၉၉၆) ခုႏွစ္တြင္ လံုး၀ ရပ္ဆိုင္းသြားခဲ့သည္။

ဆက္ရန္
(P.S မွတ္ခ်က္။ ။ယခု ေရးသားထားေသာ အခ်က္မ်ားသည္ ျပန္ၾကားေရး ၀န္ႀကီး ေက်ာ္ဆန္းကိုယ္တိုင္ ဦးစီးထုတ္ေ၀ေသာ အေျခခံမႈ ၁၀၄ ခ်က္အေပၚ ဦးေအာင္တိုး ရွင္းျပသည့္ စာအုပ္ပါ အခ်က္မ်ားကို ျပန္လွန္ေ၀ဖန္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ အနက္ျဖင့္ေရးထားေသာ စာမ်ားသည္ ေက်ာ္ဆန္း ဦးစီးေသာ စာအုပ္ပါ စာမ်ား ျဖစ္၍ အနီျဖင့္ေရးထားေသာ စာမ်ားသည္ ေ၀ဖန္ထားေသာ စာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။)