အာဇာနည္ေန႔

`သား... မေျပးနဲ႔၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ေန၊ အသံ မထြက္နဲ႔။´

ေျပးၿပီး ေဆာ့ကစားေနတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ၁၉ ဂ်ဴလိုင္ရဲ႕ မနက္ ၁၀ နာရီေက်ာ္အခ်ိန္ေလာက္မွာ အဘိုးႀကီး တစ္ေယာက္ကလွမ္းေျပာလိုက္တယ္။

ေကာင္ေလးက မ်က္လံုး အ၀ိုင္းသားနဲ႔ ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ေနတဲ့ အဘိုးရဲ႕ ေဘးနား ကပ္သြားၿပီး ရပ္ေနလိုက္တယ္။ လက္ထဲက ကစားစရာ ကားေလးကို ကိုင္ၿပီး အဘိုးလက္ကို ဆြဲထားလိုက္တယ္။ အဘိုးက တိုးတိုးေနဆိုတဲ့ သေကၤတျဖစ္တဲ့ လက္ညွိဳးကို ပါးစပ္နားကပ္ၿပီး ေကာင္ေလးကို ျပတယ္။ ေကာင္ေလးလည္း အဘိုးမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။

အေရး အေၾကာင္းေတြ ရွိေနတဲ့ အဘိုးအိုရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ တည္ၾကည္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ စိတ္မေကာင္းျခင္း ၊ယူက်ံဳးမရျခင္းနဲ႔ ေကာင္ေလး အဓိပၸါယ္ထုတ္လို႔မရတဲ့ အျခားအရာေတြ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေတြ႔ရတာမို႔ ခါတိုင္း အဘိုးက ၿငိမ္ၿငိမ္ေနေျပာရင္ နားမေထာင္ဘဲ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္တဲ့ ေကာင္ေလးဟာ အဘိုးရဲ႕ မ်က္ႏွာ အသြင္ အျပင္ေၾကာင့္ အသာၿငိမ္ေနေလရဲ႕။

ဖြင့္ထားတဲ့ ေရဒီယိုက လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ သီခ်င္းသံေတြ ခဏ ရပ္သြားၿပီး ဥၾသသံေတြ ထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ အိမ္ေနာက္မွာ ဟင္းခ်က္ေနတဲ့ အဘြားအိုရဲ႕ ခုတ္ထစ္ လွီးခၽြတ္ေနတဲ့ အသံေတြ ထိတ္သြားတယ္။ နဂိုထဲက အသံ မထြက္တဲ့ အဘိုးအိုက ပိုၿပီး တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ အိမ္ေရွ႕ က ကားကို စက္ဖံုးလွန္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကလည္း လုပ္လက္စအလုပ္ေတြ ခ်ၿပီး အသာအယာ ရပ္လိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာမ်ာလည္း ၀မ္းနည္းတဲ့ အရိပ္ေတြနဲ႔။

ေလာကတစ္ခုလံုး ၿငိမ္သက္သြားသလို ခံစားေနရေပမယ့္ အိမ္ေရွ႕ က စာကေလး ငွက္ကေလးေတြကေတာ့ က်လီ၊ က်ီက်ီနဲ႔ အသံေတြ ထြက္ေနရွာတယ္။


`ေဟ့ေကာင္၊ မင္း ေကာ္ဖီ ေသာက္မလား´ လို႔ အခန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းက လွမ္းေမးသံၾကားလိုက္ေတာ့မွ အေတြးထဲက မံႈ၀ါးတဲ့ အရိပ္ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့တယ္။

ဟုတ္ပါတယ္ အဲဒီ အေတြးထဲက ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေနခဲ့တဲ့ ကေလးငယ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ေနၿပီး၊ ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုး၊ အဘြားနဲ႔ ဦးေလးတို႔ အိမ္မွာရွိေနတဲ့ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္က ၁၉ ဂ်ဴလိုင္ရဲ႕ မနက္ခင္းတစ္ခုပါ။ ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းကို ေခါင္းအသာယမ္းျပလိုက္တယ္။ ျပတင္းေပါက္ကေနတဆင့္ ျမင္ရတဲ့ အေ၀းက ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ တိုင္းျပည္ရွိမယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ အရပ္ကို မွန္းစၿပီး အခုေနတဲ့ အိမ္ရဲ႕ ဧည့္ခန္းထဲကေန လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္နဲ႔ တိတ္တဆိတ္ထိုင္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ပါ။ ထိုင္ရာက ထၿပီး အာဇာနည္ေန႔ သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ဖို႔ ဖြင့္လိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေတြးေနမိတယ္။

`တကယ္ပဲ အသက္နဲ႔လဲလို႔ ဆင္းရဲဒုကၡခံကာ ႀကံစည္တယ္၊ သူရဲေကာင္းနဲ႔ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ေတြရယ္´

သီခ်င္းသံေတြနဲ႔ အတူ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးေတြ ပ်ံလြင့္ေနတယ္။ အာဇာနည္ေတြ လုပ္ႀကံခံရတဲ့ေန႔၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၆၀ က ၁၉ ဂ်ဴလိုင္၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ႀကီးမားတဲ့ ဆံုးရံႈးမႈ၊ တိုင္းျပည္အလွည့္အေျပာင္းနဲ႔ ျပည္သူေတြအတြက္ အစားထိုးမရတဲ့ နစ္နာမႈ၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရႊေတာင္ႀကီး ၿပိဳလဲခဲ့တဲ့ေန႔ ................ အဲဒါ အာဇာနည္ေန႔တဲ့။

အဘိုးအိုရဲ႕ ေဘးနားမွာ ကစားစရာ ကားကေလးကို ကိုင္ရင္း ေကာင္ေလးကေမးေနတယ္။

`ဘိုးဘိုး ဘာေၾကာင့္ အခုနက အဲဒီလို တိတ္သြားရတာလဲ . . .ဟင္။´

`အာဇာနည္ေန႔ေပါ့ သားရယ္၊ က်ဆံုးသြားတဲ့ အာဇာနည္ႀကီးေတြအတြက္ ၀မ္းနည္းတဲ့ အေနနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳၿပီး တိတ္တိတ္ေနေပးၾကတာ။´

`အာဇာနည္ဆိုတာ ဘာလဲ´

အဘိုးအိုက အိပ္ကပ္ထဲႏွိက္ၿပီး ပိုက္ဆံ တစ္ရြက္ ထုတ္လိုက္တယ္။

`ဒါ ဘယ္သူလဲ သားသိလား´ ၊ ပိုက္ဆံေပၚက ပံုကို ျပၿပီး ၾကင္ၾကင္နာနာေမးလိုက္တယ္။ ေကာင္ေလးက
`ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း´
အဘိုးအိုက ၿပံဳးလိုက္ၿပီး `ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ သူရဲေကာင္းေတြ ေသဆံုးသြားတဲ့ေန႔ကို အာဇာနည္ေန႔လို႔ ေခၚတာေပါ့´

`မသိ၍ဆို
မလို၍ေျပာ။
သူ႔စိတ္မွာ အလြန္ယဥ္လို႔
သူ႔ဥာဥ္မွာ အလြန္သန္႔တယ္
ထူးခၽြန္သေဘာ။

မသိ၍ထင္
မျမင္၍ေျပာ
သူ႔၀ိညာဥ္မေသေပ်ာက္ပါဘူး
မိုးေပါက္လို အစဥ္ၾကည္လို႔
ေနျခည္လို အစဥ္လန္းကာ
ဖ်န္းဆြတ္ စိတ္ေစာ။´

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လို႔နာမည္ေပးထားတဲ့ ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္ေရးတဲ့ ကဗ်ာေလးကို အဘိုးအိုက ရြတ္ေနတယ္။


ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အတူ သခင္ျမ၊ ဒီးဒုတ္ ဦဘခ်ိဳ၊ ဦးရာဇာတ္၊ မန္းဘခိုင္၊ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီး စပ္စံထြန္း၊ ဦးဘ၀င္း၊ ဦးအုန္းေမာင္၊ ရဲေဘာ္ကိုေထြးတို႔ အားလံုး က်ဆံုးခဲ့ရတယ္။

`သား၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို သိတယ္ မဟုတ္လား၊ အဂၤလိပ္ လက္ေအာက္က လြတ္ေအာင္ လုပ္ေပးတဲ့ အာဇာနည္ႀကီးေလ၊ သူ႔လိုပဲ တိုင္းျပည္အတြက္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူရဲေကာင္းႀကီးေတြ ဂ်ဴလိုင္လ ၁၉ ရက္မွာ အားလံုးကိုေသနတ္နဲ႔ ပစ္ခံရလို႔ ေသသြားၾကတာ၊´

`ဘယ္သူေတြ ပစ္သြားတာလဲ၊ ဘိုးဘိုး။´
`မသမာတဲ့ လူတစ္စုက သတ္သြားတာေပါ့ . . . သားရယ္၊´
`အဲဒီလူေတြကို မဖမ္းဘူးလား´
`ဖမ္းတာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ေသဒဏ္ ေပးလိုက္ၾကတယ္´
`နည္းေတာင္ နည္းေသးတယ္၊ သူမ်ားကို မဟုတ္တာလုပ္တဲ့ လူေတြ ေသၾကပေလ့ေစ။´
အဘိုးအိုက သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ကေလးကို ဖက္ထားလိုက္ၿပီး ေခါင္းကို ပြတ္ကာ
`သား . . . အဲဒီလို မေျပာရဘူး။ သမိုင္းဆိုတာ သင္ခန္းစာယူၿပီး၊ ေနာက္ အဲဒီလို အမွားေတြ မလုပ္ေအာင္ ျပဳျပင္ရတယ္၊ အမုန္းတရားေတြ မထားရဘူး´
ကေလးငယ္က ဘာမွ မေျပာပဲ အဘိုးရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲမွာ ၿငိမ္ေနေလရဲ႕။


`ေမာ္ကြန္းလဲ ထိုးေလာက္တဲ့ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းရယ္´
သီခ်င္းသံက ဆက္ၿပီး ပ်ံလြင့္ေနတယ္။ အတိတ္က အဘိုး ေျပာခဲ့တဲ့ စကားရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို မသိခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ နားလည္ေနပါၿပီ။
`သမိုင္း သင္ခန္းစာ ယူၿပီး အမွားေတြ ထပ္မျဖစ္ေအာင္ လုပ္၊ အမုန္းတရားေတြ မထားရဘူတဲ့။´

အဘိုးေျပာခဲ့တာကို နားမလည္ လက္မခံခဲ့မိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အခုမွ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္တတ္ေနခဲ့ပါၿပီ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ႀကီးေတြဟာ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ရံုမကပဲ၊ လူေတြအတြက္ ရင့္က်တ္တဲ့ သင္ခန္းစာေတြ၊ အမုန္းမပြားတဲ့ အေတြးအေခၚေတြကို အသက္ေပးၿပီး ျပည္သူေတြကို လမ္းျပ သင္ေပးသြားခဲ့တာပါလား။

အခု အႏွစ္ ၆၀ ျပည့္ အာဇာနည္ေန႔မွာ အာဇာနည္ႀကီးေတြကို ၿငိမ္သက္စြာ ဂုဏ္ျပဳရင္း၊ သူတို႔ ျပခဲ့တဲ့ လမ္းအတိုင္း အမုန္းမပြားပဲ အာဇာနည္ႀကီးေတြ အရ ယူေပးခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္ေရးကို ျပည္သူေတြ စစ္မွန္စြာ ခံစားႏိုင္ေအာင္ တတ္စြမ္းသေလာက္ အစြမ္းကုန္ လုပ္ေဆာင္ပါ့မယ္လို႔ သႏၶိဌာန္ခ်ရင္း အေလးျပဳလိုက္ပါတယ္။
ကိုထိုက္