ကပၸတိန္ ၀က္၀ံျပာရဲ႕ ဘ၀ေပါင္း ၁၃ ႏွစ္ပိုင္း တစ္ပိုင္း

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘေလာ့မွာ ႏိုင္ငံအေရးေတြနဲ႔ ျပည္ႏွက္လာလို႔ တိုင္းျပည္အတြက္လည္းတစ္စိတ္တပိုင္း ပါသလို အျခား ေရာက္တတ္ရာရာေလးေတြလည္း ပါ၀င္လာႏိုင္ေအာင္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ အခု အားရင္ ဖတ္ေနတဲ့ စိတ္၀င္စားဖြယ္ ဖတ္လို႔ေကာင္းတဲ့(ကေလးစာေပ) စာအုပ္တစ္အုပ္ကို မိတ္ဆက္ေပးပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာသာျပန္ဖို႔လည္း စဥ္းစားေနပါတယ္။ အတည္ေတြထဲက စိတ္ၾကည္လင္စရာေလး တစ္ခု အျဖစ္ေပါ့။ လြယ္ေတာ့ မလြယ္ဘူး စာမ်က္ႏွာေပါင္း ၇၀၀ ေက်ာ္ပါတဲ့စာအုပ္တစ္အုပ္ ျဖစ္ေနတယ္။ သို႔ေသာ္ ႀကိဳးစားၿပီး တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ဘာသာျပန္ၾကည့္မယ္လို႔ ေတြးထားပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ေမႊေႏွာက္ၿပီး ဖတ္ေကာင္းရာရာ စာအုပ္ေတြရွာေဖြေနတုန္း အေရာင္းရဆံုး စာအုပ္စာရင္းထဲမွာ ဒီစာအုပ္က ပါလာတာနဲ႔ လွန္ေလွာ ဖတ္ၾကည့္မိလိုက္တာ။ စာအုပ္ရဲ႕ အမွာစာ(foreword) ကို ဖတ္ၾကည့္မိတာနဲ႔ စိတ္၀င္စားသြားလို႔ ဆက္ဖတ္ဖို႔ ၀ယ္လာလိုက္မိတယ္။ အမွာစာကိုက စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာပါပဲ။ ထံုးစံအတိုင္း စာေရးဆရာ၊ (သို႔) အျခား ပုဂိၢဳလ္တစ္ေယာက္က ေရးထားတဲ့ အမွာစာ မဟုတ္ဘဲ၊ ဇာတ္လမ္းရဲ႔ အဓိက ဇာတ္ေကာင္ ၀က္၀ံျပာ က ေရးထားတဲ့ အမွာစာျဖစ္ေနတယ္။ အခု စာျမည္း အျဖစ္ သူ႔ရဲ႕ အမွာစာကို ဒီမွာ ဘာသာျပန္လိုက္ပါတယ္။ စိတ္၀င္စားတဲ့ လူေတြ ဖတ္ခ်င္ရင္ စာအုပ္နာမည္က The 131/2 lives of Captain Bluebear ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးဆရာကေတာ့ Walter Moers ပါ။

ေအာက္မွာ သူ႔စာအုပ္ထဲက အမွာစာပါ။

အမွာစာ

ကၽြႏု္ပ္ ၀က္၀ံျပာမွာ က်င္လည္ က်က္စားခဲ့တဲ့ ဘ၀ေပါင္း ၂၇ ခု ရွိပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ထဲမွာေတာ့ ဘ၀ေပါင္း ၁၃ ႏွစ္ပိုင္း တစ္ပိုင္းကို ေရးထားၿပီး၊ က်န္တဲ့ အပိုင္းေတြကို ခ်န္လွပ္ထားတယ္။ ၀က္၀ံတစ္ေကာင္မွာ ကိုယ္ပိုင္ လွ်ိဳ႕ ၀ွက္ခ်က္ေတြ ရွိတယ္ေလ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အဲဒီလို လွ်ိဳ႕ ၀ွက္ထားတာကိုက အဲဒီ ၀က္၀ံကို ဆြဲေဆာင္မႈ၊ လွ်ိဳ႕ ၀ွက္ ဆန္းက်ယ္မႈေတြအျပည့္နဲ႔ စိတ္၀င္းစားမႈေတြ တိုးလာေစခဲ့တာ... မဟုတ္လား။

လူေတြက ကၽြႏ္ုပ္ကို မၾကာခဏေမးၾကတယ္၊ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘာေတြျဖစ္ပ်က္ ေတြ႔ၾကံဳခဲ့သလဲ ဆိုတာေတြေပါ့။ ကၽြႏ္ုပ္ေျဖခဲ့တာက ... အရင္တုန္းက အစစ အရာရာ အားလံုး အခုထက္ မ်ားျပား ထူးျခား ဆန္းျပားတယ္။ ဟုတ္တယ္ .... အခု မရွိေတာ့တဲ့ ထူးဆန္း လွ်ိဳ႕ ၀ွက္တဲ့ ကၽြန္းေတြ၊ ႏိုင္ငံေတြ နဲ႔ ၿပီးေတာ့ ကုန္းမပိုင္းႀကီး တစ္ခုလံုး အရင္က ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ႀကီးမား က်ယ္ျပန္႔တဲ့ သမုဒၵရာႀကီးရဲ႕ လိႈင္းလံုးေတြ ေအာက္မွာ အဲဒီ အရာေတြ အားလံုး လဲေလ်ာင္း နစ္ျမဳပ္ေနၾကတယ္။ အရံႈးမေပးပဲ တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ တရိပ္ရိပ္ တျဖည္းျဖည္း ျမင့္တတ္လာေနတဲ့ အဆံုးအစ မရွိတဲ့ သမုဒၵရာ ေရလိႈင္းႀကီးေတြေအာက္မွာ ကၽြႏု္ပ္တို႔ရဲ႕ ကမာၻ ေျမႀကီးဟာ တစ္ေန႔မွာ လံုး၀ နစ္ျမဳပ္သြားလိမ့္မယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ယခု လက္ရွိမွာ ပင္လယ္ ေရမ်က္ႏွာျပင္ထက္ အမ်ားႀကီးျမင့္တဲ့ ေတာင္ကမ္းပါး တစ္ခုေပၚမွာ ေဆာက္လုပ္ ဆိုက္ကပ္ထားတဲ့ ပင္လယ္ကူး သေဘၤာႀကီးထဲမွာ ေနေနတယ္ေလ။ အေရွ႕ မွာ ဆိုခဲ့တဲ့ ေရေအာက္နစ္ျမဳပ္သြားတဲ့ ကၽြန္းေတြ၊ တိုင္းျပည္ေတြ၊ သတၱ၀ါႀကီးေတြနဲ႔ အံၾသစရာေတြကို ေျပာျပမွာပါ။

ကၽြႏ္ုပ္လိမ္လည္ၿပီး ေျပာတာ မဟုတ္ပါ(ကၽြႏ္ုပ္ဟာ လိမ္တတ္သူ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ေၾကာင္းကို လူတိုင္းသိၾကပါတယ္။) ကၽြႏု္ပ္ရဲ႕ ၁၃ ႏွစ္ပိုင္း တစ္ပိုင္း ဘ၀ေတြက ရင္ခုန္စရာ စိတ္၀င္စားမႈ မရွိဘူးလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပင္လယ္ဒျမ ေသးေသးေလးေတြ၊ မင္စာေတြ၊ ေမွာ္ပင့္ကူေတြ၊ ေပါက္တတ္ကရ ေျပာတတ္တဲ့ ေရလႈိင္းေတြ၊ ဦးေႏွာက္ ၇ လံုးနဲ႔ ပညာရွိ အစရွိတာေတြနဲ႔(ဒီေနရာမွာ ၀က္၀ံျပာေျပာတဲ့ ထူးျခားဆန္းျပားတဲ့ စကားလံုးေတြ အမ်ားႀကီးပဲ၊ တခ်ိဳ႕ စာလံုးေတြက အဘိဓါန္ထဲမွာ မရွိတဲ့ နာမည္ေတြ ျဖစ္ေနၿပီး၊ စာအုပ္ကို အစ အဆံုး ဖတ္ၿပီးမွ သိႏိုင္မယ့္ စာလံုးေတြ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ဘာသာ မျပန္ႏိုင္ေသးပါ။) ေနာက္ဆံုး အသက္ ေဘးအႏၱရာယ္က ကပ္ၿပီးမွ လြတ္ခဲ့ရတာေတြ အားလံုးကို ဘယ္လို သတ္မွတ္ၾကမလဲ။ ဒါေတြနဲ႔ ကၽြႏ္ုပ္ကိုယ္ ကၽြႏ္ုပ္ ေရွ႕ ဆက္ တြယ္ကပ္ မေနသင့္ေတာ့ပါဘူး။

အဲဒီေန႔ေတြကို ျပန္ေတြးမိရင္ လြမ္းဆြတ္တမ္းတ စရာေတြ အျပည့္နဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘ၀ ဆိုတဲ့ နာရီကေတာ့ ေနာက္ျပန္လွည့္လို႔ ရႏိုင္တာမွ မဟုတ္တာ။ ႏွေမ်ာတသစရာေကာင္းေနေပမယ့္ ဒါဟာ မွ်တတဲ့ မေျပာင္းလဲႏိုင္တဲ့ သဘာ၀တရား တစ္ခုပါပဲ။ ေဆာင္းဦး ရာသီေႏွာင္းပိုင္းမွာ ေဆာင္းရာသီက ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္ လာေနၿပီ။ ေငြလ၀န္းလို ေအးျမတဲ့ ေနမင္းက ကၽြႏ္ုပ္ရဲ႕ ေတာင္ကမ္းပါးစြန္းေအာက္က ေအးစက္ေနတဲ့ မီးခိုးေရာင္ ပင္လယ္ျပင္ထဲ နစ္ျမဳပ္ေနၿပီး၊ ေလထဲမွာလည္း ႏွင္း ရဲ႕ အနံအသက္ေတြ ရေနၿပီ။ အဲဒါေတြသာမက ေလထဲမွာ ဟိုးအေ၀းက မီးရႈးမီးပန္း ေဖါက္လိုက္တဲ့ အေငြ႔ အသက္ေတြလည္း ေရာျပြန္းေနတယ္။ သူတို႔က စြန္႔စားမႈ အေငြ႔ပါတဲ့ သစ္ဂ်ပိုးေခါက္ အနံ ပ်ံပ်ံကို သယ္ေဆာင္လာၾကတယ္။ အဲဒီ အနံ႔ေနာက္က စြန္႔စားဖို႔ အရာေတြဆီ ကၽြႏ္ုပ္ အၿမဲတမ္း လိုက္သြားေလ့ရွိေပမယ့္ ဒီေန႔ေတာ့ အျခား အေရးႀကီးတာေတြ လုပ္ဖို႔ ရွိေနေသးတယ္။ သားစဥ္ ေျမးဆက္ေတြအတြက္ ကၽြႏ္ုပ္ မွတ္တမ္းေတြ ထားရွိရမယ္။ ႏွင္း-မင္စာေလးေတြက သူတို႔ရဲ႕ စြတ္ဆိုတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ ကၽြႏု္ပ္ရွိတဲ့ အခန္းငယ္ရဲ႕ ၾကမ္းေတြထဲကေန ကၽြႏ္ုပ္ေျခေထာက္ကို လာေရာက္ ဆုပ္ကိုင္ေနၾကတယ္။ မျမင္ရတဲ့ ေရခဲ-ေမွာ္ဆရာမေလးေတြကလည္း ျပတင္းတံခါးေတြေပၚမွာ ႏွင္းခဲပံုေလးေတြ ေရးဆြဲေနၾကေလရဲ႕ ။ ဒါက ကၽြႏ္ုပ္ရဲ႕ အႏွစ္သက္ဆံုး ရာသီဥတုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဆးရြက္ခတ္ၿပီး ႏွပ္ထားတဲ့ ေရေႏြးတစ္အိုးနဲ႔ အတူ၊ ေဆးတံထဲ ေဆးဆံု ၁၃ ႏွစ္ပိုင္း တစ္ပိုင္းစာ ျဖည့္၊ ေပါင္မုန္႔ ၁၃ ႏွစ္ပိုင္း တစ္ပိုင္းကို ယိုသုတ္ထားၿပီး၊ ခၽြန္ထားတဲ့ ခဲတံ ၁၃ ႏွစ္ပိုင္းတစ္ပိုင္းနဲ႔ ကၽြႏ္ုပ္ရဲ႕ က်င္လည္ခဲ့တဲ့ ဘ၀ေပါင္း ၁၃ ႏွစ္ပိုင္း တစ္ပိုင္းကို စတင္ မွတ္တမ္းတင္ဖို႔ အေကာင္းဆံုး မဟုတ္ပါလား။ ထင္ရွားတဲ့ သူရဲေကာင္းတို႔ အားထုတ္ က်င္လည္ခဲ့တဲ့ မွတ္တမ္းတစ္ခု စတင္ျပဳစုေနၿပီလို႔ ဆိုႏိုင္မလား မသိ။ ကၽြႏ္ုပ္ အရင္က ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ၊ အရင္ ေန႔ရက္ ေဟာင္းေတြက အစစ အရာရာ အခုထက္ မ်ားျပား ထူးျခား ဆန္းျပားတယ္၊ စြန္႔စားခန္းေတြလည္း အျပည့္ေပါ့၊ ဟုတ္တယ္ သိပ္ကို ေသခ်ာတာေပါ့။

ကပၸတိန္ ၀က္၀ံျပာ