က်ေနာ္တို႔ လက္ထဲမွာ အသင့္ ရွိေနပါတယ္

(၁)

“ရဲေဘာ္တို႔...
လက္ထဲမွာ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့အာဏာကို သေဘာထားၾကီးစြာႏွင့္ အလိုအေလ်ာက္ စြန္႔လႊတ္သြားတဲ့ အာဏာရွင္မ်ဳိး ကမၻာ့သမိုင္း မွာ ဘယ္ေခတ္ ဘယ္အခါကမွ မရွိခဲ့ဖူးပါဘူး။ ဟစ္တလာလည္း သူ႔ထက္ၾကီးမားတဲ့အင္အားႏွင့္ ေခ်မႈန္းတိုက္ထုတ္ပစ္လိုက္ရတာပဲ၊ Force out လုပ္ခဲ့ရတာပဲ ျဖစ္တယ္။ ဖိလစ္ပိုင္က မားကိုးစ္လည္း Force out ပဲ။ အင္ဒိုနီးရွားက ဆူဟာတိုလည္း Force out ပဲ၊”

ဝါရင့္သတင္းစာဆရာႀကီး လူထုဦးစိန္၀င္းရဲ႕ ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားေနသူမ်ားသို႔ တင္ျပလိုက္တဲ့ ပန္ၾကားခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီပန္ၾကားခ်က္ကို က်ေနာ္ အျပည့္အဝ သေဘာတူတယ္။
ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကဳိကာလ (၁၉၃၃ - ၃၄) ေလာက္မွာ ဟစ္တလာရဲ႕ အရွိန္အဟုန္ ထိုးတက္လာတယ္။ သူ႔ရဲ႕ နာဇီပါတီဟာ ရွမ္းရွမ္းေတာက္ ၾသဇာႀကီးခဲ့ၿပီး သူ႕ရဲ႕မုန္တိုင္းတပ္မေတာ္ႀကီးဟာ ကမာၻႀကီးကို ၿခိမ္းေျခာက္ႏိုင္တဲ့ အေန အထားထိ ရွိခဲ့တယ္။

“က်ဳပ္တို႔ ဂ်ာမန္လူမ်ဳိးေတြ ညီညြတ္ရင္ က်ဳပ္တုိ႔ကို ဗိုလ္က်ၿပီး တဖက္သတ္ခ်ဳပ္ဆိုထားတဲ့ ဗာဆိုင္းစာခ်ဳပ္ကို စကၠဴစုတ္ လုပ္ပစ္ ႏိုင္တယ္” ဆိုတဲ့ သူ႔မိန္႔ခြန္းႏွင့္ ႏိုင္ငံတကာကို စိန္ေခၚခဲ့တယ္။ ဂ်ဴး (၆)သန္းကို အဆိပ္ေငြ႔လႊတ္ၿပီး သတ္ပစ္ရဲေလာက္ေအာင္ လူစိတ္ကင္းသူ ျဖစ္တယ္။ ဂတ္စတာပိုလို႔ ေခၚတဲ့ သူ႔ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ဟာ ေတြ႔တဲ့လူကို ဂုတ္ဆြဲထုပ္ၿပီး ေနရာမွာတင္ ေသနတ္ႏွင့္ထုတ္ၿပီး ပစ္သတ္လို႔ရ တဲ့အဆင့္ထိ ဗိုလ္က်ခြင့္ရခဲ့ၾကတယ္။ ကမာၻ႔ေျမပုံအသစ္ကို သူ႔စိတ္တိုင္းက်ျပန္ဆြဲမယ္ဆိုၿပီး ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီးကို မိုက္မိုက္မဲမဲ စတင္တိုက္ ခဲ့သူျဖစ္တယ္။ အဲဒီေလာက္ ေမာက္မာၿပီး အဲဒီေလာက္ ေသြး နထင္ ေရာက္ခဲ့သူ ျဖစ္တယ္။

ဒါေပမယ့္ သူ ဘယ္လိုဇာတ္သိမ္းသြားခဲ့ရသလဲ။

ဆရာ ဦးစိန္ဝင္းေထာက္ျပသလို သူ႔ထကႀ္ကီးမားတဲ့အင္အားႏွင့္ ေခ်မႈန္းတိုက္ထုတ္ပစ္လိုက္တဲ့အခါ ....
ဒီမိုကေရစီႏွင့္ လြတ္လပ္မႈကို ျမတ္ႏိုးတဲ့ ကမာၻ႔ျပည္သူေတြရဲ႕ ညီညြတ္ေပါင္းစည္းထားတဲ့ အင္အားႏွင့္ တိုက္ထုတ္လိုက္တဲ့အခါ .............
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပစ္သတ္ၿပီး အဆုံးစီရင္သြားရ၊ လက္ေျမွာက္အရႈံးေပးသြားရတာပဲ မဟုတ္လား။

ဖိလစ္ပိုင္က မားကိုးစ္လည္း ဒီလိုပဲ။
လူထုကို ဗိုလ္က်ခ်င္တိုင္း ဗိုလ္က်၊ အတိုက္အခံေတြကို ဖိႏွိပ္ခ်င္းတိုင္း ဖိႏွိပ္၊ မလႊဲသာ မေရွာင္သာလို႔ ျပည္ဝင္ခြင့္ျပန္ေပးလိုက္ရတဲ့ အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္ မစၥတာ အာကြီႏိုကို ေလယာဥ္ေပၚက အဆင္းမွာ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မဲေတြ လိမ္ခ်င္တိုင္းလိမ္။ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ရႈံးသြားတာ ေသခ်ာရက္ႏွင့္ေတာင္ သူႏိုင္ပါတယ္ဆိုၿပီး က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆိုပြဲ အတုတခုကို ဇြတ္လုပ္ ... ဒီလိုမ်ဳိး မားကိုးစ္ပါ။

အဲဒီလို အာဏာရွင္ သမၼတမ်ဳိးေရာ ဘယ္လို ဇာတ္သိမ္းသြားရသလဲ။

ဖိလစ္ပိုင္ ျပည္သူေတြႏွင့္ တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္ရွိတဲ့ တပ္မွဴးတပ္သားေတြ ေပါင္းၿပီး ဆန္႔က်င္လိုက္တဲ့အခါ ....
ရဟတ္ယာဥ္တစင္းေပၚ တင္ႏိုင္သမွ် ေရႊေငြေလးတင္ၿပီး ကမန္းကတန္း ထြက္ေျပး၊ ဘယ္ႏိုင္ငံ ဘယ္ေလဆိပ္ကမွ အဆင္းမခံလို႔၊ လက္မခံလို႑ ဖုန္းတဆက္ဆက္၊ မ်က္ရည္တရႊဲရႊဲဲႏွင့္ ေသမလို ရူးမလို ျဖစ္ခဲ့ရတာပဲ မဟုတ္လား။

ဆူဟာတိုလည္း ဘာထူးလို႔လဲ။

အာဏာရဖုိ႔အတြက္ အာဏာခိုင္ၿမဲဖို႔အတြက္ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးမွာ အတူတြဲၿပီး တိုက္ခဲ့ၾကတဲ့ လက္တြဲေဖာ္ လက္တြဲဖက္၊ တိုက္ေဖာ္ တိုက္ဖက္ လက္ဝဲအင္အားစု (၆)သိန္းေလာက္ကို သတ္ပစ္ခဲ့တဲ့ အာဃအာဏာရွင္တစ္ေယာက္ပါ။

၁၉၆၄-၆၅မွာ အင္ဒိုနီးရွားမွာ ဆူဟာတိုဟာ အဲဒီလို သတ္ခ်င္တိုင္းသတ္။ ရမ္းခ်င္တိုင္းရမ္းၿပီး အင္ဒိုနီးရွားျပည္သူေတြ အေပၚမွာ မင္းမူခ်င္တိုင္းမင္းမူခဲ့တာပဲမဟုတ္လား။ သူ႔အာဏာၿမဲေရးအတြက္ “လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္က အမည္စာရင္း တင္သြင္း ေသာအမတ္ ၃ ပုံ ၁ ပုံ အလိုအေလ်ာက္ ပါဝင္ခြင့္ရွိသည္” ဆိုတဲ့ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံကို သူကိုယ္တိုင္ေရး၊ သူကိုယ္တိုင္ ျပဌာန္းၿပီး ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ လူထုအေပၚ ဗိုလ္က်ခဲ့တာပါ၊ (အခု က်ေနာ္တို႔ကို နအဖလုပ္ေနပံုႏွင့္ တေထရာ တည္းလုပ္ခဲ့တာပါ။) လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ အမတ္ ၃ ပုံ ၁ ပုံက စစ္တပ္က၊ က်န္တဲ့ အမတ္ေတြက သူ႔စစ္တပ္က ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံေပးထားတဲ့ ဂိုကာပါတီက အမတ္ေတြ။

အင္ဒိုနီးရွားျပည္သူေတြ ဘယ္ေလာက္မြန္းၾကပ္လိုက္မလဲ စဥ္းစားၾကည့္လို႔ ရႏိုင္ပါတယ္။
စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမွန္သမွ် သူႏွင့္ သူ႔သားေတြ သူ႔သမီးေတြ သူ႔ေဆြေတာ္ မ်ဳိးေတာ္ေတြပဲ ပိုင္ဆိုင္ေစခဲ့တာပါ။ ဆူဟာတိုႏွင့္ ဆူဟာတိုေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္မွန္သမွ်ဟာ ကမာၻ႔တန္းဝင္ ဘီလီယန္နာေတြ ျဖစ္ၾက၊ ျပည္သူေတြက ကုန္းေကာက္စရာမရွိ၊ မဆန္႔က်င္လိုက္နဲ႔၊ ဆန္႔က်င္စကား တခြန္းမေျပာလိုက္နဲ႔၊ ဆန္႔က်င္လိုက္တာ၊ ဆန္႔က်င္စကား တခြန္းမေျပာလိုက္တာႏွင့္ ေက်ာင္းသားျဖစ္ျဖစ္၊ အလုပ္သမားျဖစ္ျဖစ္၊ အႏုပညာရွင္ျဖစ္ျဖစ္ ပါေမာကၡျဖစ္ျဖစ္ ကြန္ျမဴနစ္လုိ႔ နာမည္တပ္ၿပီး အတင္းဖမ္း အတင္းေထာင္ခ်ခဲ့တဲ့ အာဏာရွင္တစ္ေယာက္ပါ။ သူလည္း တကယ့္အာဃထဲမွာ ပါပါတယ္။

အဲဒီလို အာဃအာဏာရွင္ဆိုတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေရာ ဇာတ္သိမ္းလွခဲ့ရဲ႕လား။

ေမဃာဝါဒီ ဦးေဆာင္တဲ့ ဒီမိုကေရစီလိုလားတဲ့ ျပည္သူတရပ္လုံးရဲ႕ ဆန္႔က်င္ျဖဳတ္ခ်တာကို ခံခဲ့ရ၊ ျပည္သူ႔ ဘ႑ာ အလြဲသုံးစား လုပ္မႈေတြႏွင့္ ရုံးတင္တရားစြဲခံရ၊ စိတ္ေရာ ကိုယ္ေရာဘုန္းဘုန္းက်ၿပီး အေသဆိုးႏွင့္ ေသခဲ့ရတာပဲ မဟုတ္လား။

ဘယ္ေလာက္ပဲ ေထာင္လႊားခဲ့ ေထာင္လႊားခဲ့၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ လက္နက္အားကိုးၿပီး မာနတံခြန္ထူခဲ့ ထူခဲ့၊ လူထုတရပ္လုံးက ညီညီညြတ္ညြတ္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္ၾကတဲ့အခါ ..
ဘယ္အာဏာရွင္မ်ား ကမာၻတည္ခဲ့ႏိုင္လို႔လဲ။

ေသေျပး ရွင္ေျပး ေျပးခဲ့ၾကရတာပဲ မဟုတ္ဖူးလား၊ ဒီကံၾကမၼာက လြတ္ေအာင္ ဘယ္သူ ရုန္းႏိုင္ ေရွာင္ႏိုင္ခဲ့လို႔လဲ။ တေယာက္မွ မလြတ္ခဲ့ေသးပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔တာဝန္က ဆရာဦးစိန္ဝင္း ေထာက္ျပသလို လူထုအားႏွင့္ Force out လုပ္ပစ္ၾကဖို႔ပဲ၊ လုပ္ႏိုင္ၾကဖုိ႔ပဲ။ ဒီအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ ႀကိဳးစားၾကရလိမ့္မယ္။

(၂)

“တိုင္းျပည္က နာလွပါၿပီ၊ ျပည္သူေတြ ဒုကၡေရာက္လွပါၿပီ။ ဒီအာဏာရွင္စနစ္ဆုိးကို Force out လုပ္ႏိုင္တဲ့ Force က်ေနာ္တုိ႔မွာ၊ လက္ထဲမွာ အသင့္ရွိေနပါတယ္။ အဲဒီ Force က ျပည္သူဆိုတဲ့ အင္အားပဲ ျဖစ္တယ္။
People Power ဆိုတဲ့ force ထက္ ႀကီးမားတဲ့ Force ဘယ္မွာရွိမွာလဲ၊”

ဆရာက သူ႔ပန္ၾကားခ်က္မွာ လူထုႀကီးရဲ႕ မကုန္မခမ္းႏိုင္တဲ့ စြမ္းပကားေတြႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သူ႔ယုံၾကည္မႈကို ေထာက္ျပလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္သေဘာတူတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ စြမ္းပကားကို ဆရာယုံသလို က်ေနာ္လည္း ယုံတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြဟာ ဖိႏွိပ္မႈကို ငုံ႔မခံတတ္တဲ့ေနရာမွာ၊ ဖိႏွိပ္မႈေတြကို ျပတ္ျပတ္သားသားဆန္႔က်င္ရဲတဲ့ေနရာမွာ စံျပ ျဖစ္တယ္ လို႔ က်ေနာ္ဆိုခ်င္တယ္။

၁၉၆၂ စစ္အုပ္စုက အာဏာသိမ္းအၿပီးကတည္းက တိုက္ပြဲေတြဟာ တၿခိမ္းၿခိမ္းေပၚခဲ့တယ္။ ၁၉၆၂ (၇)ရက္ ဇူလိုင္ကအစ၊ ၁၉၆၉၊ ၁၉၇၄၊ ၁၉၇၅၊ ၁၉၇၆၊ ၁၉၇၇၊ ၁၉၇၈။ ၿပီးေတာ့ ၁၉၈၇ ေငြစကၠဴ အေရးအခင္းႏွင့္ ၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီ လူထုအေရးေတာ္ပုံ။

‘မိုးေပၚေထာင္မေဖာက္ဘူး’ ဆိုတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ကို က်ေနာ္တုိ႔ People Power ႏွင့္ပဲ ျဖဳတ္ခ်ပစ္ခဲ့ႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား။

မဆလ တပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ကို People Power ႏွင့္ပဲ ဇာတ္သိမ္းပစ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား၊ ၉၀ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲရာသီတုန္းကလည္း တ.စ.ည တရားပြဲဆိုရင္ သိန္းခ်ီတဲ့ လူထုႏွင့္ က်င္းပခြင့္ေပး၊ NLD အပါအ၀င္ ဒီမိုကေရစီပါတီေတြဆို လူ (၅၀)ထက္ မစုႏွင့္ဆိုၿပီး ကန္႔သတ္၊ မဲဆြယ္ပြဲ စည္းရုံးေရးတရားေဟာခ်င္ရင္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္တက္မွာလဲ၊ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေဟာမွာလဲ၊ ဘယ္ႏွစ္နာရီၾကာမွာလဲ၊ ဘယ္အေၾကာင္းအရာေတြ ေဟာမွာလဲ၊ စာၾကမ္းႏွင့္တကြ တင္ပါ ဆိုတာမ်ဳိး ၾကပ္ထားတဲ့ၾကားက၊ ပါတီေတြကို မဲမျပား ျပားေအာင္ ဥာဏ္နဥာဏ္နက္ေတြ သုံးထားတဲ့ၾကားက၊ ေဒၚစု လို၊ ဦးဝင္းတင္ လုိ၊ ဦးတင္ဦး လို၊ ကိုမင္းကိုႏိုင္ လို ေခါင္းေဆာင္ေတြ အဖမ္းခံထားရတဲ့ၾကားက ... က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ တီထြင္ႏိုင္မႈ၊ အေျမာ္အျမင္ႀကီးမႈ၊ ရဲရင့္တည္ၾကည္မႈ၊ ညီညြတ္ေပါင္းစည္းမႈေတြႏွင့္NLD ကို ၈၂ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ အႏိုင္ရရွိေအာင္၊ျပည္နယ္ေတြမွာလည္း ကိုယ့္အင္အားစုေတြ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ အႏိုင္ရရွိေအာင္ လူထုနည္းႏွင့္၊ People Power ႏွင့္ စြမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။

(၃)

“ၿပီးခဲ့တဲ့ ေရႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးက ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူေတြႏွင့္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြရဲ႕ ဘာမထီတဲ့ သူရဲေကာင္း စိတ္ဓါတ္ကို ျပခဲ့ၿပီး ျပည္တြင္းမွာ ဖိႏွိပ္မႈေတြသိပ္ႀကီးမားလုိ႔ လူေတြေၾကာက္ေနၾကၿပီ မထရဲေတာ့ဘူး၊ မႂကြရဲေတာ့ဘူး Dialogue ႏွင့္ အေပးအယူလုပ္ၿပီး ေပးသမွ် ယူၾကစို႔လုိ႔ ေႂကြးေၾကာ္ေနၾကတဲ့ အာဏာရွင္ကို မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးၿပီး ရာထူးရာခံေလး ေတာင္းခံခ်င္တဲ့ လူေတြရဲ႕ အသံလည္း လုံးဝတိတ္ဆိတ္ ႏႈတ္ပိတ္သြားခဲ့ၿပီ။”

ဆရာ့ရဲ႕ ဒီမွတ္ခ်က္ကိုလည္း က်ေနာ္သေဘာတူတယ္။

ရန္သူ႔ ဖိႏွိပ္မႈႀကီးေနတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ တိုက္ပြဲက ရွည္ၾကာလာၿပီး အခက္အခဲတခ်ဳိ႕ႏွင့္ဆက္တိုက္ဆိုသလို ႀကံဳရဆုံရတဲ့အခါမ်ဳိးမွာသူရဲေဘာေၾကာင္သူေတြ ထြက္လာတတ္တယ္။

မိုးေျပာဂ်ဳိးေျပာ ေျပာၿပီး၊ ေတာင္တလုံး ေျမာက္တလုံး ေျပာၿပီး၊ တရားတခု ထူေထာင္လာတတ္ၾကတဲ့ သတၱိနည္းသူေတြ ေပၚလာ တတ္တယ္။

“တိုက္မေနႏွင့္၊ ႏိုင္မွာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ေစ့စပ္လိုက္၊ ရသေလာက္ယူလိုက္” ဆိုတာမ်ဳိး “လုံးလုံးမရွိတာနဲ႔စာရင္ တခုခုရွိလာတာ ပိုမေကာင္းဘူးလား၊ ဒီကေန တဆင့္ခ်င္း တက္ယူၾကတာေပါ့” ဆိုတာမ်ဳိး .... ငါးျပားရ ငါးျပားယူ၊ ဆယ္ျပားရ ဆယ္ျပားယူ ဆိုတဲ့ အေပါစား အေတြးအေခၚေတြ ေစ်းကြက္ထဲဝင္လာတတ္တယ္။

ဆရာဦးစိန္ဝင္း ေထာက္ျပတဲ့ “ဘာမထီတဲ့ သူရဲေကာင္းစိတ္ဓါတ္” ကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူေတြႏွင့္ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြကို အဲဒီလို ခတ္ေပါေပါ အေတြးအေခၚေလာက္ႏွင့္ ဖ်ားေယာင္းေသြးေဆာင္လို႔ ရမွာတဲ့လား။

က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြဟာကၽြန္ျဖစ္ေနတဲ့ကာလေတြဆီတုန္းကေတာင္ Home Rule ကို ေတာင္းတဲ့ျပည္သူေတြျဖစ္တယ္၊ ဒိုင္အာခီကို ေတာင္းတဲ့ အမ်ဳိးအစား လုံး၀ မဟုတ္ဘူး။ ၁၉၄၆-၄၇ လြတ္လပ္ေရးအႀကိဳကာလမွာလည္း လုံးဝလြတ္လပ္ေရးကို ေတာင္းတဲ့ ျပည္သူေတြျဖစ္တယ္၊ ဒိုမီနီယံ လြတ္လပ္ေရး ေလာက္ႏွင့္ ေက်နပ္သြားတတ္တဲ့ ျပည္သူ အမ်ဳိးအစား မဟုတ္ဘူး။ အစစ္အမွန္ကိုသာ ျမတ္ႏိုးတတ္တဲ့ ျပည္သူျဖစ္တယ္။ အတုကို လက္ခံတတ္တဲ့၊ အတုအေယာင္ေလာက္ႏွင့္ ေရာင့္ရဲေက်ေအးသြားတတ္တဲ့ အမ်ဳိးအစားမဟုတ္ဘူး။

(၄)

အခု ...
နအဖ စစ္အစိုးရဟာ အတုအေယာင္ အမ်ဳိးသားညီလာခံက ခ်ေပးလိုက္တဲ့ အတုအေယာင္အေျခခံမူေတြကို အေျခခံၿပီး အတု အေယာင္ အေျခခံဥပေဒ ဆိုတာႀကီးကို ညစ္နည္းမ်ဳိးစုံသုံးၿပီး အတည္ျပဳဖုိ႔ႀကိဳးစားေနပါၿပီ။ ဒီအေျခအေနေအာက္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ လူထု ဘာေတြလုပ္ၾကမလဲ။ ဘာမထီတဲ့ သူရဲေကာင္းစိတ္ဓါတ္ကို ဘယ္နည္းႏွင့္ ျပသၾကမလဲ။ ဒီပြဲဟာ အဆုံးအျဖတ္ေပးႏိုင္တဲ့၊ အလွည့္အေျပာင္းတခုကို ျဖစ္ပြားသြားေစႏိုင္တဲ့ပြဲ ျဖစ္တယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ ရႈံးသြားရင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္ အေျခခံဥပေဒဆိုတာ အရပါ ေခါင္းထိုးေပးလိုက္ရသလို ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ စစ္အုပ္စုက ရႈံးလည္းႏိုင္၊ ႏိုင္လည္းႏိုင္ ဆုံးျဖတ္ထားမွန္း မစၥတာဂန္ဗာရီကို ေျပာေနတဲ့ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီး ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္းရဲ႕ ေလသံႏွင့္တင္ အကဲခတ္လုိ႔ ရႏိုင္တယ္။

အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အေသအခ်ာ ႏိုင္ေအာင္တိုက္ၾကရလိမ့္မယ္။ ဘယ္လို တိုက္ၾကမလဲ။ မဲေပးႏိုင္သူတိုင္း တေယာက္မက်န္ မဲရုံကိုသြားၿပီး ကန္႔ကြက္မဲေပးတဲ့နည္းႏွင့္ အျပတ္အသတ္ တိုက္ၾကရလိမ့္မယ္။ စက္တင္ဘာရဲ႕ ရဲရင့္တဲ့ သတၱိေတြႏွင့္ႏိုးၾကားမႈေတြ၊ အရွိန္အဟုန္ေတြဟာ ဒီေန႔ထိ ေတာက္ပေနဆဲျဖစ္တယ္။ ဒီအရွိန္ကို ဆက္ျမွင့္ ၾကရပါလိမ့္မယ္။

ဒီပြဲမွာ စက္တင္ဘာေသြးေႂကြးကို က်ေနာ္တို႔ ျပန္ၿပီး အရယူၾကရလိမ့္မယ္။ ဒီပြဲဟာ စက္တင္ဘာတိုက္ပြဲရဲ႕ အဆက္လည္းျဖစ္တယ္။ ဒီအခြင့္အေရး ဒီအရွိန္အဟုန္ႏွင့္ ဒီစြမ္းပကားေတြကို မိမိရရ အသုံးခ်ၾကရလိမ့္မယ္။
၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ားေျပာသလို ...
ျပည္လုံးကၽြတ္ဆႏၵခံယူပြဲကို ျပည္လုံးကၽြတ္လူထုဆႏၵျပပြဲႀကီးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲပစ္ၾကရလိမ့္မယ္။

စစ္အာဏာရွင္ရဲ႕ အာဏာ ထာဝရတည္ၿမဲေရး အစီအမံေတြကို ကန္႔ကြက္မဲေတြ တခဲနက္ေပးျခင္းျဖင့္ တစစီျဖစ္သြားေအာင္ ရိုက္ခ်ဳိးေခ်မြပစ္ၾကရလိမ့္မယ္။ ဒီနည္းႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူလူထုႀကီးရဲ႕ People Power ေတြကို အစြမ္းကုန္ျပသၾကရလိမ့္မယ္။

ဟစ္တလာေသာ မားကို႔စ္ေသာ ဆူဟာတိုေသာ ဗိုလ္ေနဝင္းေသာ ဗိုလ္သန္းေရႊေသာ People Power ကေတာ့အေၾကာင္း သံုးပါးေရြးေနမွာမဟုတ္ဘူး။ အညွာအတာ ေပးေနမွာလည္းမဟုတ္ဘူး။ ျပည္သူလူထုၾကီးရဲ႕ေရွ႕မွာ ကာဆီးပိတ္ဆို႔ေနတာမွန္သမွ် အကုန္လံုး တိုက္ခ်ေခ်မႈန္းၿပီး တစမက်န္ဖ်က္သိမ္းပစ္မွာျဖစ္ပါတယ္။


ဇြန္မႈိင္း
၁၈-၃-၂၀၀၈