သတိရမိသည္မ်ား (၃)

ေလာင္စာဆီေစ်းေတြ တတ္လို႔ ျပည္သူျပည္သား အားလံုး စိတ္ညစ္ေနခ်ိန္မွာ ဘေလာ့ သမားတခ်ိဳ႕လည္း ဘယ္မွာ အၿငိမ္ေနႏိုင္ပါ့။ ျပည္သူေတြထဲက ျပည္သူပဲေလ။ ဘေလာ့ ေရးေနတဲ့ လူေတြ ဆိုတာ ဘာသားနဲ႔ ထုဆစ္ထားတာမို႔လို႔လဲ။ အိမ္က မုန္႔ဖို႔းနဲ႔ အင္တာနက္ ကေဖးမွာ ဝင္ေရးတဲ့လူနဲ႔၊ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ ကိုယ္၊ ကိုယ့္ေငြ ကိုယ္ရွာၿပီး ဘေလာ့ေပၚမွာ သိသမွ် အရာရာ ေဝမွ်ေပးေနေတာ့၊ ဆီေစ်းတတ္လို႔ ကုန္ေစ်းႏံႈး ႀကီးလာတာကို ျမင္ေနၾကားေနရေတာ့ ျမင္သမွ် ေရးမိနဲ႔ေပါ့။ ကိုယ္တိုင္လည္း ခံေနရတာကိုး။

ကဲ အဲဒီ အထဲက ကိုမိုးတိမ္ကလည္း သူ႔အေတြ႔အၾကံဳကို ေရးထားတာေတြ ရွိပါတယ္။ သူေရးထားသမွ် ကေတာ့ ေအာက္မွာ ဖတ္ၾကည့္ပါဦး၊ ေခါင္းစဥ္က ေတာ့ “ရန္ကုန္မွာ ဒီလို ဒီလို” တဲ့။ (ေရးတဲ့ ရက္ဆြဲကေတာ့ ၾသဂုတ္လ ၁၆ ရက္၊ ၂၀၀၇)

တေန႔ညက ေခါင္းေတြကိုက္ၿပီး မ်က္ရည္ပူေတြက်ေနလို႔ မေန႔က ႐ံုးခြင့္ယူၿပီး မ်က္စိဆရာ၀န္သြားျပရတယ္။ မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္ အိမ္ကေနထြက္ၿပီး ေရႊဘံုသာလမ္းကိုသြားဖို႔ ကားဂိတ္ကိုထြက္လာခဲ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္ဆိုအေတာ္ပဲ ကားသိပ္မက်ပ္ေတာ့ဘူး။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ကားေစာင့္လိုက္ရတယ္။ ခါတိုင္းဆို ကားေပါမွေပါ။ ဒီေန႔ ဘယ္လိုျဖစ္တာပါလိမ့္။ ကားေတြ Gas မရျပန္ဘူးထင္တယ္ လို႔ေတြးမိတယ္။ ဒါက ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထတစ္ခုမို႔ လူတိုင္းသိေနတယ္ေလ။ တစ္ခါတစ္ေလ ကားေတြကို Gas ဆိုင္က ထည့္မေပးႏိုင္လို႔ ကားေတြမထြက္ရဘူး ညလံုးေပါက္ တန္းစီၿပီး ေစာင့္ရတယ္။ အဲ့ဒီလိုေန႔ေတြ မွာဆိုရင္ ကားေတြရွားတယ္။ Gas ရိွတဲ့ကားေတြေလာက္ပဲ ထြက္တယ္။ ဒီေန႔လည္း ဒီလိုပဲထင္တယ္လို႔ ..... ေတြးမိတယ္။ ေတြးေနရင္း ကားေရာက္လာၿပီ .. “ဆူးေလ .. ဆူးေလ ... လာလာေခ်ာင္တယ္ ... ကားေတြမထြက္ဘူးေနာ္ ... ကားရွားတယ္ .. မေစာင့္နဲ႔ .. ေစာင့္ရင္းနဲ႔မွတ္တိုုင္နဲ႔ ညႇားသြားဦးမယ္” .. စပယ္ရာေတြက အဲ့လို ..ေပါက္ကရေတြ ... ငါထင္တာ မွန္ေနၿပီလို႔မွတ္လိုက္တယ္။ ကားေတြ မထြက္ဘူးတဲ့ ..... ကားေပၚေရာက္္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ၿမိဳ႕ထဲဆိုေတာ့ ၁၀၀ ေပါ့။ ၂၀၀ တန္ေပးလိုက္တယ္ .... “အကို ဘယ္လဲ ... ” “ေအး ... လမ္း ၃၀ ကို” .... “အကို .... တစ္ေယာက္ ၂၀၀ ေနာ္”တဲ့ ... ကၽြန္ေတာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ “ေအာက္ဆိုဒ္ကားလား၊ လိုင္းကားမဟုတ္ဘူးလား” လို႔ေမးေတာ့ အကိုမသိဘူးထင္တယ္ ... ညက CNG ထည့္ရတဲ့ ေစ်းတက္လို႔ ကားခေတြလည္း ႏွစ္ဆ တက္ကုန္ၿပီ” .. “အမ္ .. ဟုတ္လား .... ဘယ္ေလာက္ေတာင္ တက္သြာလို႔လဲ .. ”လို႔ေမးေတာ့ “၅ ဆ .. အကို .. ၅ ဆ ... အရင္က အိုး ၁၀လံုး ၅၀၀၀ ေပးရတယ္ ... အခု ၃၀၀၀၀ ေပးရတယ္ ... စဥ္းစားတာၾကည့္ေပေတာ့ဗ်ာ” “ဒါတင္မဟုတ္ဘူးအကို ဓါတ္ဆီဆိုရင္ အရင္ဆိုင္ထည့္ေစ်း ၁၂၀၀ ... အခု ၃၀၀၀ ျဖစ္သြားၿပီ၊ ညစ္တယ္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေကာ ခရီးသည္ေတြပါ ဒုကၡေရာက္ကုန္တာေပါ့” “အဲ့ဒါေၾကာင့္ မေန႔ညက ဒုကၡေတြေရာက္လိုက္ၾကတာ ေျပာမေနနဲ႔ တန္းစီထားတဲ့တခ်ိဳ႕ကား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြဆို အံုနာအိမ္ကို ျပန္ေမာင္းသြားၾကတယ္။ CNG မထည့္္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ဒီေန႔ ကားရွားေနတာေပါ့။ ယာဥ္ႀကီးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မထြက္ၾကဘူး၊ အိမ္မွာ ဒီအတိုင္းထိုးထားၿပီး အေျခအေနေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကားေတာင္ လက္က်န္ေလးရိွေနလို႔ ထြက္ျဖစ္တာ”လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာလည္း မေက်နပ္တဲ့အရိပ္အေရာင္ေတြ သန္းေနတယ္တာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လိုက္တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ျပည္သူလူထုေတြဟာ အဲ့ဒီအရိပ္ႀကီးစိုးမိုးေနတာ ၾကာပါၿပီ။ ထမင္းတနပ္စားရဖို႔အေရး ႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ဘ၀မွာ ဒီလိုပဲ ေအာင့္အီးၿပီး အစိုးမိုးခံေနၾကတယ္။ .... ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ တုန္လႈပ ္သြားတယ္ .. ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ ..... ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေပါမ်ားလွတဲ့ သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႕ေတြ ေစ်းတက္ကုန္ၿပီတဲ့ ... ျဖစ္ႏိုင္သလား .. ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ .. ဘာလို႔မျဖစ္ႏိုင္ရမွာလဲ ... CNG ေတြကို အစိုးရက ႏိုင္ငံျခားကို ေရာင္းစားေနေတာ့ ျပည္သူေတြ ငတ္ၿပီေပါ့။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ .... ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သဘာ၀ ေရေျမဓါတ္ခံေကာင္းေတာ့ စိုက္ပ်ိဳးေရး၊ ေမြးျမဴေရး/ေရလုပ္ငန္းေတြ ေအာင္ျမင္ထြန္းကားတာ လူတိုင္း အသိပါပဲ အခုဆိုရင္ ... ေကာင္းေပ့ဆိုတဲ့ ပုဇြန္ေတြ၊ ငါးေတြ၊ စပါးေတြ၊ သာမက .. ၾကက္သြန္နီကိုေတာင္ ႏိုင္ငံျခားကို တင္ပို႔ၿပီးေရာင္းေနၾကၿပီဆိုေတာ့ ဘယ္မွာလဲ ျပည္သူေတြစားဖို႔။ လုပ္ငန္းရွင္ေတြကလည္း ႏိုင္ငံျခားပဲပို႔ေတာ့မွာေပါ့ ျပည္တြင္းမွာ ဘယ္ေရာင္းေတာ့မွာလဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ျပည္သူေတြ ငတ္ၿပီေပါ့။ အဲ့ဒီလို အငတ္ခံလို႔ အက်ိဴးေက်းဇူးခံစားရရင္ မေျပာလိုပါဘူး။ အခုဟာက ဘာမွကိုျဖစ္မလာတာ။ အခုခ်ိန္ အိမ္ရွင္မေတြ “ေစ်းသြားရင္ ႐ွဴေဆးေတြယူသြား၊ ႏွလံုးေရာဂါသည္ေတြကို ေစ်းမသြားခိုင္းပါနဲ႔” ဆိုတဲ့ သတိေပးခ်က္ေတြကို ႐ုပ္ျမင္သံၾကားေတြမွာ အသိေပးသင့္ေနၿပီ။ ေစ်းထဲသြားရင္ ဘုရားတေနရတယ္။ ေအးေပါ့ေလ .... လိေမၼာ္ၿခံပိုင္ရွင္က လိေမၼာ္သီးအေကာင္း မစားရဘူးဆိုတဲ့ စကားလို႔ျဖစ္ေနၿပီ။ ဘယ္စားရမလဲ .. အကုန္ေရာင္းစားတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်က္ေတြေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ သူမ်ားထက္မႏွိမ့္ဘူးဆိုၿပီးေတာ့ ကိုယ္ကိုကိုယ္ေျဖသိမ့္မိတယ္ဗ်ာ ... ငယ္ငယ္တုန္းက အဖိုးေျပာလို႔ ၾကားဖူးတဲ့ ဟာသ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ေၾကာင့္ပါ .. ပံုျပင္ေလးက ဒီလို ..
“ဟိုး ... လြန္ေလၿပီးေသာအခါက .. ရြာတစ္ရြာမွာ သူေဠးသား ေမာင္သာဆိုတာရိွသတဲ့။ သူဟာ နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ကို အစစအရာရာ သူမ်ားထက္သာခ်င္တာ။ သူနဲ႔အနီးအနားက ရြာသူေဌးသားေတြ ကိုလည္း လိုက္ၿပိဳင္၊ ရြာက လူေတြကိုလည္းလိုက္ၿပိဳင္ .. ၿပိဳင္စရာမရိွရင္ေတာင္မွ ငါအိမ့္က သူမ်ားအိမ္ေတြထက္ ျမင့္တယ္လို႔ ၊ ငါ့အိမ္ကေခြးက အၿမီးပိုေျဖာင့္တယ္လို႔ ၾကံဖန္ဂုဏ္ယူတတ္တဲ့လူမ်ိဳး။ တစ္ေန႔ေတာ့ .... သူတို႔ရြာမွာ ၀မ္းေရာဂါကပ္ဆိုက္ပါေလေရာ .. တစ္ရြာလံုး ၀မ္းေလွ်ာတာ ...။ သမားေတာ္က အဲ့ဒီရြာမွာ တစ္ေယာက္တည္းရိွတာ။ အဲ့ဒီေတာ့သမားေတာ္လည္း လက္မလည္ဘူးေပါ့။ ဒီလိုအခ်ိန္ေတြမွာ လူတိုင္းဟာ ဒီေရာဂါ .. ကုေတာ့လည္း ဒီဆရာ .. ေသာက္ရေတာ့လည္း ဒီေဆးဆိုေတာ့ ေမာင္သာတစ္ေယာက္ သူမ်ားထက္မသာေတာ့ဘူးေပါ့။ လူေတြကလည္း ေျပာၾကတယ္ “ေမာင္သာတစ္ေယာက္ေတာ့ ဒီတစ္ခါ မသာႏိုင္ေတာ့ပါဘူးကြာ”ဆိုၿပီးေတာ့ေလ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ေမာင္သာဟာ အၾကံအိုက္သြားတယ္ .. “မျဖစ္ေခ်ၿပီး ငါကာလရွည္ၾကာ ထိန္းသိမ္းခဲ့တာ ဂုဏ္ပုဒ္ပ်က္ဆီးသြားလို႔ မျဖစ္ဘူး ... တစ္ခုခု ၾကံဦးမွ”ဆိုၿပီးေတာ့ေတြးေတာ့ .... ခဏၾကာေတာ့ ေမာင္သာတစ္ေယာက္ထၿပီး ေဆးၿမီးတိုဆိုင္ကိုသြားတယ္ .. “ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀မ္းေလွ်ာ ေဆးေလးေရာင္းေပါးပါ”လို႔ေျပာတယ္ .. ဆိုင္ရွင္က တအံ့တၾသနဲ႔ “အလိုေမာင္သာ .. ဘာလိုပ္ဖို႔တုန္း .. အခုခ်ိန္မွာ တစ္ရြာလံုး ၀မ္းေရာဂါ ကပ္ဆိုးျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ၀မ္းေလွ်ာေဆးက ဘာလုပ္ဖို႔တုန္း” .. “ေရာင္းမွသာ ေရာင္းစမ္းပါ ... လုပ္စရာရိွလို႔ေပါ့ဗ်ာ ....” လို႔ေျပာေတာ့ ဆိုင္ရွင္က ေရာင္းေပးလိုက္တယ္။ “အင္း .. ေမာင္သာကေတာ့ ဘာေတြ အဆန္းတၾကယ္ လုပ္ဦးမလဲမသိဘူး”လို႔ေတြးရင္းနဲ႔ က်န္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ရြာထဲမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္း သတင္းၾကားလိုက္ရတယ္။ “ေမာင္သာ သူမ်ားထက္ သာသြားျပန္ၿပီ”တဲ့ .. “ဘာေတြသာသြားျပန္တာတုန္း လုပ္စမ္းပါဦး”လို႔ မသိတဲ့လူေတြေမးၾကေတာ့ သိတဲ့လူက “ဒီလိုဗ်ာ မိတ္ေဆြတို႔ရဲ့ ... ေမာင္သာေလ .. ေမာင္သာ .. ၾကံၾကံဖန္ဖန္ဗ်ာ .. က်ဳပ္တို႔ရြာကပ္ဆိုက္တာ ကေလးကအစ ဘယ္သူမွ မလြတ္တာ အကုန္အသိပဲေလ ..” “ဟုတ္တယ္ေလ .. အဲဒါဘာျဖစ္လို႔တုန္း .. မိတ္ေဆြရ” .. “သိပ္ျဖစ္တာေပါ့ဗ်ာ .. အဲ့ဒီလိုျဖစ္ေတာ့ ေမာင္သာတစ္ေယာက္ သူမ်ားထက္ မသာႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ .. ဒီေရာဂါ ၊ ဒီဆရာ ၊ ဒီေဆးပဲမဟုတ္လား .. အဲ့ဒီေတာ့ သူက သူ႔ဂုဏ္ပုဒ္မပ်က္ေအာင္ဆိုၿပီးေတာ့ ၀မ္းႏႈတ္ေဆးေတြသြား၀ယ္တယ္ .. ၿပီးေတာ့ အိမ္က သူ႔ေခြးကို၀မ္းႏႈတ္ေဆးေတြေကၽြးတယ္ .. သူကိုယ္တိုင္လည္းေသာက္တယ္ .. ဒါေၾကာင့္ မေန႔က တစ္ညလံုး ၀မ္းေလွ်ာတာ သမားေတာ္ေတာင္ ခုခ်ိန္ထိမအိပ္ရဘဲ ကုေနတုန္းဗ်ာ့ .. သူ႕အိမ္က ေခြးကိုေရာေပါ့ဗ်ာ .... လူကမထႏိုင္ အားအင္ခ်ိဳ႕ေနတာေတာင္မွ သူ႕ကိုသြားသတင္းေမးတဲ့သူေတြကို ေျပာလိုက္ေသးတယ္ .. “အခုေတာ့ ငါသာသြားပါၿပီ”တဲ့ဗ်ာ .. ” ... “ဟိုက္ .. ေသစမ္း .......”
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲကြယ္ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လို႔ေျပာျပတာပါ .. အခုေတာ့ ငါတို႔ ရန္ကုန္မွာလည္း အေထြေထြကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ၊ ကားခေတြျမင့္တက္ေနတဲ့အတြက္ သူမ်ားႏိုင္ငံႏွင့္မျခား သာေနပါေတာ့သည္လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ရင္း စာကိုအဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္။ စိတ္အခန္႔မသင့္တာေလးေတြပါ ခြင့္လြတ္ၾကပါကုန္ ........ စကားစပ္ ကၽြန္ေတာ္ အျပန္က်ေတာ့ ေရႊဧည့္သည္အေျခအေနသိရေအာင္လို႔ ေအာက္လမ္းမွာ သြားေစာင့္စီးတာ ... ဟီး ေရႊဧည့္သည္လည္း ဘယ္ခံႏိုင္မတုန္းဗ်ာ ... ကားခေတာ့မတက္ဘူးတဲ့ .. ဒါေပမယ့္ ... မတ္တပ္ေတြေရာအကုန္လက္ခံတယ္တဲ့ .. ဒါဆို ႐ိုး႐ိုးလိုင္းကားနဲ႔မျခားျဖစ္သြားၿပီေပါ့ဗ်ာ ......

စာအေရးအသားက ရွင္းပါတယ္။ ရွင္းဆို ျမင္သလို ေရးတာကိုး။ .... ျပည္သူလူထုထဲက ျပည္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့သမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျမင္နဲ႔ ေလာင္စာဆီ ေစ်း ထိုးတတ္သြားတဲ့ အေပၚကို ေတြ႔ရသမွ် ရိုးရိုး သားသား တင္ျပထားတာပဲေလ။

ျမန္မာ့ သမိုင္းရဲ႕ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ လူသတ္ပြဲမတိုင္ခင္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ျဖစ္ရပ္ သမိုင္းကို ထင္ဟပ္ေစခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ေတြ ထဲက ခင္မင္ရတဲ့ ကိုမိုးတိမ္ရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႔တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့လို႔ မွတ္သားဖြယ္ရာ သတိရမိသည္မ်ားထဲက တစ္ခုေပါ့။

ေအာ္ .. ေမ့ေတာ့မလို႔ ကိုမိုးတိမ္ရဲ႕ ဘေလာ့ လိပ္စာက http://shwemoetain.blogspot.com ျဖစ္ၿပီး၊ ဘေလာ့ နာမည္က “မိုးတိမ္၏ ဘာညာသာရကာ ေနၾကာ ကြာစိ” ပါတဲ့ .. ခင္ဗ်ာ။

သတိရမိသည္မ်ား အပိုင္း (၄) ကိုဆက္ပါဦးမယ္။

ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုထိုက္