က်ေပ်ာက္ေနခဲ့ေသာ အိမ္အျပန္ညမ်ား

ေနလံုးၾကီးက မၾကာခင္ ေပ်ာက္ကြယ္ပါေတာ့မယ္။ ဟိုးအေ၀း အေနာက္ဘက္တ ေနရာမွာေတာ့ တိမ္ကိုမေဖာက္နိုင္ ေတာ့တဲ့ ေနေရာင္တခ်ိဳ႕ေတာ့ ရွိေနပါေသးတယ္။ သည္အတိုင္းဆို ျမဴဆိုင္းေနတဲ့ ရခိုင္ရိးမရဲ ႔ တေနရာမွာေတာ့ ေမွာင္မိုက္ ေနေလာက္ပါျပီ။

ရခိုင္ရိုးမအလြန္ ရန္ကုန္-စစ္ေတြကားလမ္းနံေဘး နဲ႔သိပ္မေ၀းေသာတေနရာမွာ ရြာေလးတရြာ တည္ရွိပါတယ္။ မရာက္ခဲ့တာၾကာဆို သိပ္ၾကာခဲ့ပါျပီျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္ ရြာကေလးေပါ့။ ရန္ကုန္-စစ္ေတြ ကားစီးျပီး မျပန္မျဖစ္ကိုျပန္ခဲ့တာပါ။ ခရီးတဆံုး ဆက္သြားလ်င္ စစ္ေတြျမိဳ႕သို႔ ေရာက္ရွိသြားနိုင္ပါေသာ္လည္း ရြာတည္ရွိရာ ကားလမ္းတေနရာမွာပင္ ခရီးကို အဆံုးသတ္ခဲ့ပါသည္။

ကားေပၚက ဆင္းလိုက္လ်င္ပဲတေန႔တညနီးနီး ကားစီးထားတာေၾကာင့္ လူတကိုယ္လံုး ညက္ညက္ေၾက ေနခဲ့ပါျပီ။ ျမဴေတြဆိုင္းေနလို႔ မီးမွုန္မွုန္ေအာက္မွာ အိပ္ေမာ က်ေနတဲ့ ရြာက ေလးကို ပင္ သိပ္မမွတ္မိနိုင္။မိမိျဖတ္လာတဲ့ လမ္းတေလ်ာက္ကလည္းမဲမဲကို ေမွာင္ လို႔ပါ။ ညရဲ႕ Queen လေရာင္အခ်ိဳ႕ ရွိေနေပမယ့္လည္း တခ်က္ တခ်က္ ေအာ္လိုက္တဲ့ ပရစ္သံေတြက လြဲျပီး အရာအားလံုးက တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လ်က္ပါပဲ။

ခပ္ေျဖးေျဖး ေလ်ာက္လာစဥ္ ရြာထိပ္က သရက္ပင္ေအာက္ ေရာက္ေတာ့ မိုးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္ခဲ့ျပီ။ သာယာလွလြန္းေသာ လေရာင္ကို အေဖာ္ျပဳ၍ ခေလး တသိုက္ ကစားေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ သရက္ပင္ၾကီးသည္ အိုမင္း ရင့္ေရာ္ ခဲ့ျပီျဖစ္ပါေသာ္လည္း ရြာကေတာ့ သိပ္မေျပာင္းလဲ ေသးပါ။ ခေလးမ်ားကလည္း က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကအတိုင္း ကစားေနၾကဆဲပါပဲ။ တခါကမ်ားဆို ဤအပင္ၾကီး ေအာက္မွာပင္ က်ေနာ္တို႔ အရူးအမူး ကစားခဲ့ပါေသးသည္။ အဲဒီေခတ္ အခါတုန္းက ခုေခတ္ျမိဳ႕ ျပေနကေလးမ်ားလို speaking၊ computer မ်ားကို မၾကားခဲ့ဖူးရံုသာမက ၾကီးလာရင္ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာလည္း တိတိက်က် မရွိခဲ့ပါပ။ဲ လျပည့္၊ လေပ်ာက္ ညမေရြးတမ္း ကစားခဲ့ဖူးတာပါ။ သည္ရြာရိုးတေလ်ာက္မွာလည္း ငါးရွာ၊ဖားရိုက္၊ ငွက္ပစ္၊ စသည့္အလုပ္မ်ား ျပဲျပဲစင္ေအာင္ ႏႊဲခဲ့ ဖူးပါသည္။

က်ေနာ္ကိုျမင္သည္ႏွင့္ ကစားေနေသာ ခေလးမ်ားသည္ အထူးအဆန္းသဖြယ္ ၀ိုင္းၾကည့္ၾကပါသည္။ ေခြး ၃-၄ေကာင္ကလည္း တ၀ူး၀ူးထိုးေဟာင္းပါသည္။ သူတို႔လည္း ဘယ္မွတ္မိေတာ့မွာပါလဲ။ က်ေနာ္ရြာကေန ဦးတည္ရာမဲ့ ထြက္လာခဲ့သည္မွာ ၁၅ႏွစ္ေလာက္ ေက်ာ္ခဲ့ပါျပီေလ။ အိမ္က မိသားစုနဲ႔ အတူတူၾကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ငယ္ေပါင္း ေတြမွတ္မိရင္ပဲ ကံေကာင္းပါ။ ဘာရယ္မဟုတ္ ခေလးမ်ား ကစားေနသည္ကို အလြမ္းေျပခဏ ထိုင္ၾကည့္ျပီးမွ အိမ္ရွိရာရြာေတာင္ပိုင္းသို႔ ဆက္ေလ်ာက္လာခဲ့ပါသည္။ ခေလးမ်ားရဲ႕ ကစားသံ ေအာ္ဟစ္သံမ်ားကေတာ့ က်ေနာ့္ေနာက္က ကပ္လိုက္လာခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ့္နားထဲမွာလည္း အေတာ္ ေ၀းေ၀းက တီးခတ္လိုက္ေသာ ေစာင္းသံပမာ ကဲ့သို႔သာယာျငိမ့္ေညာင္းလွပါသည္။

အိမ္ၾကီးကားအရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ အိုမင္းရင့္ေရာ္သြားခဲ့ပါျပီ. အိပ္ေရွ႕ မန္းက်ည္းပင္ၾကီးကေတာ့ နည္းနည္း ပိုၾကီးလာခဲ့ရံုမွအပ သိပ္မေျပာင္းလဲေသးပါ။

တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ညေလးကို ျဖိဳခြဲျပီး-“ အိုအေဖ အေဖ က်ေနာ္ “ေမာင္ေခ်” အိမ္ျပန္လာတာပါ။ အေဖအိပ္ေန ပါျပီ လား” ဟု ေအာ္လိုက္ လ်င္ အသက္၃၅ႏွစ္အရြယ္ မိန္းမၾကီးတဦးသည္ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေတာက္ေနေသာ ဆီးမီးခြက္ ကို ကိုင္လ်က္ ထြက္လာပါသည္.ျပီးမွ တခါးကိုဖြင့္ေပးျပီးလ်င္ က်ေနာ္ကို ဖက္ကာ ငိုပါေလေတာ့သည္. ငိုေနရင္းနွင့္ပင္ -- ေအာ္ ငါ့ေမာင္ရယ္ ခုမ်ားမွ ျပန္လာရသလား။ အေဖလည္းဆံုးရွာျပီ။ ငါ မင္းအမ ”ဟုဆိုေတာ့မွ က်ေနာ့္ပါးမွမ်က္ရည္ စေတြ အဆက္မျပတ္ ထြက္က်လာပါေလေတာ့သည္။

ေရးေရးေလးရွိိေသာ လ - ကေလး ခဏမွ် ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ဟု ထင္ရပါသည္။ က်ေနာ္လည္း ေျဖဆည္ရာ မရေအာင္ငို ေၾကြးလိုက္ပါသည္ အေဖမဆံုးခင္ က်ေနာ့္ကို အလြန္ေတြ ႔ခ်င္ခဲ့ပါသည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ ပိုျပီး၀မ္းနည္းခဲ့ ရပါသည္။

က်ေနာ္တို႔ေနထိုင္ရာ အမိျမန္မာျပည္ၾကီးတြင္ ရွမ္းရိုးမ .ပဲခူးရိုးမ.ရခိုင္ရိုးမဟူ၍ ရိုးမသံုးသြယ္အနက္ ရခိုင္ရိုးမ ေသဆံုးေနခဲ့သည္မွာ အေတာ္ၾကာခဲ့ပါျပီ.ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္မႈမွာ ဆိုဖြယ္ရာမရွိေအာင္ ေနွးေကြးခဲ့သလို စား၊ ၀တ္၊ ေနေရးႏွုန္း၊ ကုန္ေစ်းနွုန္း အဆမတန္တိုးပြား လာခဲ့ပါသည္။ အစက ၾကံ့ၾကံ့ခံ အန္တုခဲ့ၾကပါေသးသည္။ မခံ နိုင္ေတာ့သည့္အဆံုး ရြာေနလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရၾကည္ရာ ျမက္နုရာ(နယ္စပ္တေနရာ) သို႔ အတိုင္းအဆမဲ့ ထြက္ခြာသြားၾကပါသည္။

ရြာမွ သင္ေပးလိုက္သည့္ ဘ၀ပညာမ်ား (ငါးေထာင္၊ ဖားရိုက္၊ လယ္လုပ္ငန္း၊ လက္သမားအစရွိေသာ၊ လုပ္အားပညာ)ျဖင့္ ဘ၀ကို အားသစ္ ေလာင္းရန္ ၾကိဳးစားခဲ့ၾကပါေသာ္လည္း အားလံုးလိုလို စာလည္းမလာ သတင္းလည္းမၾကားပဲ ေပ်ာက္ဆံုေနသည္က မ်ားပါသည္။ အဆင္ေျပ ခ်မ္းသာသြားသူမ်ား ဆို၍ရြာမွာ ျပစရာမရွိေသးပါ။

က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း က်ြန္သဖြယ္ကဲ့သို႔ အလုပ္မ်ားလုပ္ခဲ့ရျပီး ေသျခင္းနဲ႔လည္း မၾကာ ခဏဆံုေတြ႔ခဲ့ရဖူးပါ သည္..ႏုပ်ိဳေသာဘ၀ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေလွာ္ရင္းနစ္ခဲ့ရပါသည္။

ရိုးမနံေဘး ရြာကေလးမွာေတာ့ ေဆာင္းဦးေရာက္တိုင္း ေျမာက္ေလသင္းျမဲျဖစ္ပါသည္။ သို႔ပါေသာ္လည္း ငယ္ငယ္က ေဆာင္းေရာက္ တိုင္း ရွဴရွိက္ခဲ့ရဖူးေသာ ႏွင္းေငြ႔နဲ႔ အတူပါလာခဲ့တတ္ေသာ ရိုးမတေၾကာ မွာ သဇင္နံ႔ေတြ မသင္းျပန္႔ေလေတာ့ပါ။

ေနေျမာက္မထိုးနိုင္ေအာင္ရွိခဲ့တဲ့ ရခိုင္ရိုးမေတာၾကီးလည္း ယိုင္ေခြက်သြားခဲ့ပါျပီ။ ရိုးမေဘးေန ျပည္သူ ေတြကိုေတာ့ ထမင္းတနပ္ ၀ေအာင္မေကၽြးနိုင္ေသး။ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းေအးခဲ့ပါေသာ ေဆာင္းညမ်ား၌လည္း မီးလင္းဖိုေလးေတြကို မျမင္ေတြ႔ရေတာ့ ရာသီဥတု ေဖာက္ျပန္မႈန႔ဲအတူ သဇင္ေတြလည္း ျပဳတ္ျပဳတ္ျပဳန္းခဲ့ပါျပီ။ ေအာ္-အကယ္၍ ရိုးမၾကီးက စကားေျပာတတ္မည္ဆိုပါ လ်င္သူလည္းပဲငိုေၾကြးေန ေလာက္ပါျပီ။

“မိုးဦး၀င္ေရာက္လာတဲ့ခါ ရိုးမေပၚျဖတ္ပ်ံရင္း ေျမာက္ဖက္ကို ဦးတည္လွည့္ကာ ……………..

……. ၾကိဳးၾကာငွက္တို႔ရဲ ႔ မိုင္ေထာင္ခ်ီခရီးစဥ္”

သည္သီခ်င္းထဲကလိုပါပဲ လူတိုင္းဟာ မိမိယံုၾကည္ရာကို ပ်ံသန္းေနၾကဦးမွာပါ.တခါကလည္း ရိုးမကိုျဖတ္ျပီး က်ေနာ္တို႔အုပ္စုဖြဲ႔ ပ်ံသန္းခဲ့ဖူးပါသည္။ ျပန္လမ္းမဲ့လမ္းကေလးေတြေပၚ ေလ်ာက္ရင္း ေကာင္းကင္က အုပ္စုဖဲြ႔မိုင္ေထာင္ခ်ီအိမ္အျပန္ ပ်ံသန္းေနေသာ ငွက္ေတြကိုျမင္ေလတိုင္း အခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ျပန္ပါမယ္လို႔ စိတ္ကူးခဲ့ၾကပါေသးသည္ သို႔ပါေသာ္လည္း အေတာ္မ်ားမ်ား အိမ္မ ျပန္နိုင္ခဲ့ပါေလေတာ့။

စားစရာဟင္းမရွိရင္ ဆားျဖဴးျပီးစားလိုက္ပါမယ္။ဆားမရွိရင္လဲ သဲျဖဴးျပီးသာစားလိုက္ပါေတာ့မယ္။ သည္လို မိကြဲ-ဖကြဲ ဘ၀မ်ိဳး ေရြ ႔ေျပာင္းလုပ္သား ေခတ္သစ္ကၽြန္ ဆိုေသာ ဘ၀မ်ိဳးကို ေနာက္တၾကိမ္ မလိုခ်င္ေတာ့ပါ။

ခန္းေျခာက္ေနတဲ့ျမစ္ေခ်ာင္းေတြကို ေရျပန္ျဖည့္မည္.

ေျခာက္ေသြ႔ေနေသာရိုးမၾကီးကို သစ္ပင္ေတြျပန္စိုက္မည္.

ျပာမွိုင္းေနေသာ ညမ်ားကိုလည္း မီးထြန္းညွိမည္။

မိမိတို႔နဲ႔မဆိုင္သေယာင္ရိွေနေသာ Gas ပံုၾကီး ကိုလည္းမီးရွိဳ ႔လိုက္မည္။

သို႔ဆိုပါလွ်င္ စပါးေတြေရႊေရာင္၀င္း၀ါလာပါလိမ့္မည္။ အဲသည္တေန႔မွာေတာ့ သူတို႔အားလံုးျပန္လာလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း …..

(ရြာကိုျပန္ေရာက္တိုင္း တခါမွ မေတြ႔ရပါေတာ့ေသာ ထိုင္းနယ္စပ္တေနရာေရာက္ ရြာသားမ်ား အတြက္ မိမိခံစားခ်က္ျဖင့္ အမွတ္တရေရးဖဲြ႔ပါသည္)

အားလံုးကိုေလးစားလ်က္

ညမင္းသား